Produkties en/of songs voor Tielman Brothers
<< Terug naar het overzicht
 |
||||
| titel | jaar | P=Producer A=Auteur |
label | hitparade |
| Rock and Roll, our first love | 1976 | P/A | Philips 6410125 | |
| LP Peter Koelewijn zag eind jaren vijftig de Nederlandse Tielman Brothers voor de eerste keer spelen in zaal Astoria (later omgedoopt tot Plaza) in Eindhoven. Hij zat nog op de middelbare school en nam zijn huiswerk mee naar het optreden van de toen legendarische Indo band. De Brothers maakten diverse platen en toerden vooral in Duitsland. Ze speelden de rock & roll hits van die tijd en hun instrumentarium was ongekend: alles was in het wit. De bassist speelde op een electrische bas, wat Koelewijn nog nooit had gezien en zanger/gitarist Andy had een Amerikaanse gitaar, die in Europa nergens te koop was. Peter heeft nooit zijn bewondering voor die lichting van de Tielman Brothers onder stoelen of banken gestoken. “De boys waren ongelooflijk populair”,wist hij later te vertellen. “Ze hadden de meiden voor het uitzoeken. De bühne van die zaal was nog omringd door ouderwetse coulissen. In de pauzes zag je vaak een paar meisjes achter het toneel verdwijnen en dan gingen de coulissen even later flink op en neer”. In 1976 werd de Eindhovense artiest/producer/songwriter gebeld door Andy Tielman. “Peter, jij bent altijd een fan van ons geweest, heb ik gelezen, dus wil ik dat je een plaat met ons maakt. Ik heb een heleboel eigen liedjes klaar”. Koelewijn was aangenaam verrast maar antwoordde: “Ik vind het fantastisch een plaat met jullie te maken, maar niet met je liedjes. Ik wil alleen een LP met de pure rock and roll songs die ik toen gehoord heb”. Besloten werd om hoofdzakelijk gebruik te maken van studiomuzikanten omdat de groep van Andy nogal eens van samenstelling wisselde en dat zou de opnames maar ophouden. Met o.a. Jan Rietman (Long Tall Ernie & the Shakers), Bonkie Bongaerts (Mr. Albert Show en Bots), Frans Meyer (Peter & Rockets) en Albert Hol (Bonnie St. Claire & Unit Gloria) trok men de Phonogram studio in om rock-classics als “Move it”, “Mean woman blues”, “Sweet little sixteen”, “Donna”, “Lucille” en “Summertime blues” op te nemen. Peter Koelewijn wilde iets extra´s toevoegen en had daarom Jan Akkerman gevraagd de gitaarsolo´s te spelen. Jan was net in een Engels popblad uitgeroepen tot gitarist van het jaar en had een paar succesvolle jaren achter de rug met Focus. Hij zou inspelen op de tapes. “Laat maar komen”, zei hij in de studio opgewekt tegen Peter en die startte het eerste nummer. Maar dat viel goed tegen want hoewel Jan´s roots in de rock and roll lagen (Peter Koelewijn had hem al in 1960 als jochie zien schitteren met zijn band "Johnny and his Cellar Rockers" in het voorprogramma van Peter en zijn Rockets), hadden de jaren Focus van hem een fantastische gitarist gemaakt, maar was hij de simpele rock and roll licks vergeten. Na een uur ploeteren maakte Peter er een eind aan. “Je bent gewoon veel te goed, veel te technisch geworden voor deze muziek”, zuchtte hij met spijt in zijn stem. “Ik moet iets anders bedenken”. Jan zei niets, maar toen hij bij de deur stond, draaide hij zich om en vroeg “kan ik het volgende week nog een keer proberen?” Peter voelde dat Jan zich behoorlijk klote voelde en dat hij op revanch uit was. “Natuurlijk”, antwoordde hij. Een week later speelde Jan Akkerman alle nummers achter elkaar feilloos in. Waarschijnlijk had hij naar een paar rock and roll platen geluisterd die hij ongetwijfeld nog in zijn kast had liggen. Hij klonk als de beste gitarist van de wereld die rock & roll speelde. |
||||